De draak met de zeven koppen ...

Kennen jullie het verhaal van de draak met de zeven koppen? 

 

Ik vermoed van niet. 

 

Naast mijn vier zonen zijn er maar heel weinig mensen die het verhaal kennen van de draak met de zeven koppen.

 

Maar wat heeft dit in godsnaam met "the road to Tokyo" te maken? 

 

Ik probeer het jullie uit te leggen. 

Maar dan moet ik jullie eerst in het kort het verhaal van de draak met de zeven koppen vertellen. In korte samenvatting. Het echt verhaal duurt lang.

 

Er was eens een koninkrijk, lang geleden en ver van hier. Peis en vree.  Tot een draak met zeven koppen roet in het eten kwam gooien. De draak zaaide terreur en stortte alle boeren van het rijk in armoede door hun kudde dieren te decimeren.  De Koning (hij noemde toevallig Peter) was ten einde raad.  Hij riep vier van zijn dapperste ridders samen (ze noemden toevallig Pieterjan, Klaas, Stef en Ward).  Hij vroeg hen om ten strijde te trekken tegen de draak. Om het land van armoede en ondergang te redden.  De vier ridders trokken ten strijde.  Met de moed der wanhoop. En met drie jonkvrouwen aan hun zijde (Ward, de jongste, had nog geen liefje). En de draak had maar zeven koppen, geen acht.  De ridders reden op een paard, de jonkvrouwen op een ezeltje. (Tja, dit lag toen veel minder gevoelig en kon nog).

Na een lange en harde strijd wist elk van de zeven dapperen één van de koppen van de draak af te hakken, elk met hun eigen wapen. En met hun eigen creatieve list.  De draak was verslagen.  Het land gered.

Ze keerden terug naar het paleis van de Koning. Met een onthoofde draak. Alle boeren juichten hen onderweg toe. Ze hadden het land gered van chaos en armoede.  Als beloning organiseerde de Koning voor hen een feestdis.  En ze mochten elk hun lievelingsgerecht laten klaarmaken. Spaghetti. Kaas. Worst met appelmoes. Kreeft (tja …). En ze leefden allemaal nog lang en gelukkig …

 

Maar wat heeft dit in godsnaam met "the road to Tokyo" te maken? 

 

Heb je ook al eens 15 km lang in gutsende regen gelopen?  De eerste 9 km valt nog mee, want dan ben je nog met twee, je geliefde is bij je.  Maar dan volgen er nog zes kilometer alleen. Loopkledij doorweekt, nat tot op het vel. Het wordt stilaan een beetje licht.  Licht geeft moed en hoop. En waar denk je dan aan, kwetsbaar en emotioneel?  Aan wat je meest dierbaar is: je kinderen.

Toen ze heel klein waren gingen we elk jaar opnieuw op vakantie naar "d'Ardennen".  Om te wandelen in de natuur. Als ouders vind je dat leuk.  Kinderen vinden dat iets minder.  En als het dan "saai" of "vervelend" wordt, of nog erger, als de gutsende regen je doornat maakt, wat moet je dan als papa doen om die dutskes te motiveren.  Juist.  Een verhaal verzinnen. Over een draak met zeven koppen. Gek genoeg stoort het hen niet als je datzelfde verhaal voor de honderdste keer vertelt.  Afhankelijk van het aantal kilometers dat je nog moet stappen of afhankelijk van de intensiviteit van de regen, maak je het korte of langer, minder of meer details.  Als het einde maar klopt: die vier ridders verslaan gewoon die draak en eten spaghetti op het einde. Of pannenkoeken.  Ik was deze morgen even gelukkig -na die 15 natte kilometers- met warme thee en warme havermoutpap. En twee zacht gekookte eitjes die Mieke met liefde had bereid (zij was op 9 km gestopt want ze moest vroeger gaan werken).

 

Moet ik nu eindigen met de moraal van het verhaal?

 

The road to Tokyo geeft je de kans om terug te blikken op unieke momenten uit je leven.  Je kindjes zijn nog klein. En je bent hun held. Want je vertelt verhaaltjes.  Over een draak die kop voor kop verliest.  Dankzij de moed van vier superdappere ridders …

 

Als het regent in Tokyo, dan verzin ik een "De draak per zeven koppen – part II 😊